Diabeł w przyszłości - Agenda 2030

Kupiłem i czytam właśnie książkę Vladimira Tismaneanu, Diabeł w historii, komunizm, faszyzm i inne lekcje XX wieku, PIW Warszawa 2018. Autor pokazuje działania diabła w ideologii, filozofii, etyce, polityce komunistycznej, socjalistycznej, lewackiej. Świetna analiza tego co było i jest w Europie i Azji.

Ale, w ręce wpadły mi dwa artykuły Pani red. Agnieszki Stelmach, na temat działań diabła w przyszłości w ramach tejże samej ideologii, filozofii, etyki, polityki komunistycznej, socjalistycznej, lewackiej - czyli manifestu komunistycznego zwanego Agenda 2030 i inżynierii depopulacyjnej Zrównoważonego Rozwoju. Sprawę pilotuje ONZ (2015), przy współpracy Watykanu. Te dokumenty zostały przyjęte już przez Polski rząd B. Szydło (2017) i potwierdzone przez M. Morawieckiego (2018).

Przekształcamy nasz świat: Agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 zawierająca Cele Zrównoważonego Rozwoju (ang. The Sustainable Development Goals) została przyjęta przez wszystkie 193 państwa członkowskie ONZ Rezolucją Zgromadzenia Ogólnego 25 września 2015 roku w Nowym Jorku[1].

Agenda określa 17 Celów Zrównoważonego Rozwoju oraz związanych z nimi 169 zadań (ang. targets), które mają zostać osiągnięte przez świat do 2030 roku. Dotyczą osiągnięć w 5 obszarach – tzw. 5xP: ludzie (ang. people), planeta (ang. planet), dobrobyt (ang. prosperity), pokój (ang. peace), partnerstwo (ang. partnership). Cele obejmują szeroki zakres wyzwań, takich jak ubóstwo, głód, zdrowie, edukacja, równość płci, zmiany klimatu, zrównoważony rozwój, pokój, sprawiedliwość społeczna[2]. Zastąpiły one Milenijne Cele Rozwoju, które zrealizowane miały być do 2015 roku.

Cele Zrównoważonego Rozwoju[1][edytuj | edytuj kod]

Prezentacja Celów Zrównoważonego Rozwoju podczas Międzynarodowego Dnia Kobiet Wiejskich w Duali, w Kamerunie.Prezentacja Celów Zrównoważonego Rozwoju w Limie, w Peru.W przeddzień szczytu ONZ dot. Celów Zrównoważonego Rozwoju przed siedzibą organizacji w Nowym Jorkuzorganizowano akcję „Light the way”.

Eliminacja ubóstwa we wszystkich jego formach na całym świecie;
Eliminacja głodu, osiąganie bezpieczeństwa żywnościowego i lepsze odżywianie oraz promowanie zrównoważonego rolnictwa;
Zapewnienie wszystkim ludziom w każdym wieku zdrowego życia oraz promowanie dobrobytu;
Zapewnienie wszystkim edukacji wysokiej jakości oraz promowanie uczenia się przez całe życie;
Osiąganie równości płci oraz wzmocnienie pozycji kobiet i dziewcząt;
Zapewnienie wszystkim ludziom dostępu do wody i warunków sanitarnych poprzez zrównoważoną gospodarkę zasobami wodnymi;
Zapewnienie wszystkim dostępu do źródeł stabilnej, zrównoważonej i nowoczesnej energii po przystępnej cenie;
Promowanie stabilnego, zrównoważonego i inkluzywnego wzrostu gospodarczego, pełnego i produktywnego zatrudnienia oraz godnej pracy dla wszystkich ludzi;
Budowa stabilnej infrastruktury, promowanie zrównoważonego uprzemysłowienia oraz wsparcie innowacyjne;
Zmniejszenie nierówności w krajach i między krajami;
Uczynienie miast i osiedli ludzkich bezpiecznymi, stabilnymi, zrównoważonymi oraz sprzyjającymi włączeniu społecznemu;
Zapewnienie wzorców zrównoważonej konsumpcji i produkcji;
Podjęcie pilnych działań w celu przeciwdziałania zmianom klimatu i ich skutkom;
Ochrona oceanów, mórz i zasobów morskich oraz wykorzystywanie ich w sposób zrównoważony;
Ochrona, przywracanie oraz promowanie zrównoważonego użytkowania ekosystemów lądowych, zrównoważone gospodarowanie lasami, zwalczanie pustynnienia, powstrzymywanie i odwracanie procesu degradacji gleby oraz powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej;
Promowanie pokojowego i inkluzywnego społeczeństwa, zapewnienie wszystkim ludziom dostęp do wymiaru sprawiedliwości oraz budowę na wszystkich szczeblach skuteczne i odpowiedzialne instytucje, sprzyjające włączeniu społecznemu;
Wzmocnienie środków wdrażania i ożywienie globalne partnerstwo na rzecz zrównoważonego rozwoju.

Pani Agnieszka Stelmach zwraca uwagę, że : "Polska chce być prymusem Agendy 2030".

Polska dobrowolnie zgodziła się na wcześniejsze raportowanie do ONZ o postępach w realizacji wszystkich celów zrównoważonego rozwoju w naszym kraju. Pierwszy przyjęty przez rząd w czerwcu tego roku raport zaprezentowano w lipcu podczas pierwszego przeglądu wdrażania przez Polskę Celów Zrównoważonego Rozwoju określonych w Agendzie 2030 ONZ.Czytając ten raport aż włos się jeży na głowie!

Twórcy Agendy 2030, a za nimi przedstawiciele polskiego rządu, planują między innymi wprowadzenie szeregu podwyżek (według założeń mają ograniczyć ubóstwo), ograniczenie prawa własności (działanie ma przyczynić się do... eliminacji głodu), narzucić Polakom wymianę pieców (początkowo przy partycypacji finansowej państwa, później już bez niej), zakazać poruszania się samochodami spalinowymi po centrach miast, zaprowadzić politpoprawną indoktrynację na modłę ONZ i zaprzęgnąć całe społeczności do działalności na rzecz Agendy 2030, wdrożyć dość tajemniczo brzmiące „zwiększenie opieki instytucjonalnej nad dziećmi”, ograniczyć możliwości zatrudniania ludzi na umowy inne niż pełnoetatowe (sic!), czy jeszcze podwyższyć opłaty parkingowe! Nie brakuje też oczywiście zapewnień realizacji celów dotyczących „zmian klimatycznych”.

Polski rząd ochoczo przystąpił do realizacji tych postanowień, choć uczciwie trzeba przyznać, że w planach przygotowanych przez ekipę Mateusza Morawieckiego nie znalazła się realizacja najgorszych założeń Agendy 2030 – tj. zrównoważonej reprodukcji oraz zdrowia seksualnego, co w praktyce oznacza dostęp do aborcji, antykoncepcji i edukacji seksualnej. Ale sam fakt braku zainteresowania posłów PiS obywatelskim projektem zakazujacym w Polsce aborcji eugenicznej może sugerować, że wynika to właśnie z troski o relacje z ONZ. W polskim raporcie nie ma też mowy o innym założeniu Agendy 2030 – przymusowej edukacji seksualnej, ale to może wyjaśniać, dlaczego powołujący się na chrześcijańskie wartości rząd wciąż nie chce wypowiedzieć genderowej konwencji Rady Europy, zwanej „konwencją antyprzemocową”.

Co ciekawe, Polska chce być w realizacji Agendy 2030 prymusem. Za priorytetowy program Agendę 2030 uznała też UE, kraje latynoskie, w tym Brazylia, Meksyk i Argentyna (swoją drogą przeżywające poważne kryzysy) oraz niektóre kraje azjatyckie np. Indie i Chiny. Zaś z jego realizacją nie spieszy się zbytnio na przykład Kanada, zaś na szarym końcu są Australia, Japonia, Rosja i USA. Prezydent Donald Trump wstrzymał wręcz finansowanie tzw. Zielonego Funduszu Klimatycznego i zapowiedział – gdy to będzie możliwe – formalne wycofanie USA z porozumienia paryskiego, zawartego jeszcze za czasów Baracka Obamy w 2015 roku.

Rząd PiS zgodził się na tzw. narodowe przeglądy z wykonywania Agendy 2030, czyli dobrowolne i oparte na wytycznych określonych w raporcie Sekretarza Generalnego ONZ. Monitorowaniem i przeglądem wdrażania Agendy 2030 na poziomie ONZ zajmuje się Forum Polityczne Wysokiego Szczebla (High Level Political Forum – HLPF), które co roku zbiera się pod auspicjami Economic and Social Council (ECOSOC) oraz raz na cztery lata pod auspicjami Zgromadzenia Ogólnego.

Pierwszy przegląd wybranych krajów odbył się na posiedzeniu HLPF w 2016 roku. Jako pierwsze swój raport z wdrażania Agendy 2030 zaprezentowały: Chiny, Kolumbia, Egipt, Estonia, Finlandia, Francja, Niemcy, Gruzja, Madagaskar, Meksyk, Czarnogóra, Maroko, Norwegia, Filipiny, Republika Koreańska, Samoa, Sierra Leone, Szwajcaria, Togo, Turcja, Uganda i Wenezuela. Podczas przeglądu w 2017 roku raport z wdrażania Agendy 2030 przedstawiły 43 kraje, w tym 10 krajów z UE.

Pierwszy raport z realizacji przez Polskę celów zrównoważonego rozwoju zamieszczono także na stronie Ministerstwa Przedsiębiorczości i Technologii.

Morawiecki: rząd zdeterminowany, by wdrożyć wszystkie cele Agendy 2030

Jak podkreślił już we wstępie dokumentu premier Mateusz Morawiecki „Realizacja Celów Zrównoważonego Rozwoju w Polsce Raport 2018” jest „pierwszym raportem na temat realizacji celów Agendy 2030 na rzecz zrównoważonego rozwoju przygotowanym przez Polskę”. I dalej: „Prezentujemy w nim nasze priorytety i działania na rzecz realizacji wszystkich 17 celów zrównoważonego rozwoju. Przyjęcie Agendy 2030 we wrześniu 2015 roku zbiegło się w Polsce w czasie z pracami nad średniookresową strategią rozwoju kraju – Strategią na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju oraz jej wdrażaniem. Nowy model rozwoju dla Polski nakreślony w Strategii jest zbieżny z Celami Agendy 2030”.

Premier zwraca uwagę, że „ambitna wizja świata wolnego od ubóstwa, gdzie każdy człowiek może korzystać i korzysta z rozwoju społeczno-gospodarczego, zawarta w Agendzie 2030, jest też naszą wizją i naszym celem. Polska jest zdeterminowana do realizacji Agendy 2030 i osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju”. Szef polskiego rządu utopijną wizję świata wolnego od ubóstwa, znaną z wizji komunistycznych ideologów , nazywa „ambitną”, wyrażając nadzieję, że uda się nie tylko wdrożyć, ale nawet przyspieszyć realizację Agendy 2030 w Polsce i na świecie.

Polska aktywnie zaangażowana na forum ONZ w sprawie Agendy 2030 i polityki klimatycznej

Podczas Specjalnego Szczytu NZ, w ramach którego przyjęto Agendę 2030, „Polskę reprezentował prezydent RP, Pan Andrzej Duda, dając wyraz najwyższego politycznego poparcia w Polsce dla wypracowanych celów”. Zaś „zgłoszenie się Polski do zaprezentowania swojego dobrowolnego przeglądu realizacji Agendy 2030 na poziomie krajowym już w trzecim roku jej obowiązywania stanowi wyraz aktywnego zaangażowania się strony polskiej w ten ważny proces coraz szerzej obejmujący całą problematykę rozwojową Narodów Zjednoczonych”.

Premier Morawiecki zaś, w swym raportcie powołał się nawet na słowa Jana Pawła II: „Przyszłość zaczyna się dziś, nie jutro” dla uzasadnienia „potrzeby natychmiastowych działań i pełnego zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron w ten wielki proces zmian w kierunku zrównoważonego rozwoju”. Podkreślił także zaangażowanie Polski w globalną politykę klimatyczną, by „zwiększyć ambicje i przyspieszyć działania” w tej kwestii.

W raporcie wskazano na priorytety realizacji celów Agendy 2030 (SDGs), a „kluczowym dokumentem, poprzez który w Polsce następuje implementacja Agendy 2030 i jej celów zrównoważonego rozwoju jest Strategia na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju (SOR)”.

Utrudnienia dla obywateli, wyższe podatki i nowe opłaty mają służyć poprawie „jakości życia” wszystkich

Morawiecki wielokrotnie zastrzegał, że wszelkie działania regulacyjne podejmowane przez rząd mają służyć poprawie „jakości życia” wszystkich obywateli, jak stanowi Agenda 2030: „nikogo nie pomijając”. Ma to nastąpić między innymi poprzez „ograniczenie wykluczenia społecznego, ubóstwa, wszelkiego rodzaju nierówności społecznych”. Program ma budować „spójność społeczną”. Morawiecki zastrzega, że w sferze gospodarczej priorytetem dla Polski jest budowa silnego, nowoczesnego przemysłu oraz wsparcie przedsiębiorczości i w tym wymiarze kluczowe są inwestycje w innowacje, rozwój nowoczesnych technologii i produktów o wysokiej wartości dodanej, rozwój technologii informacyjnych i pełne skorzystanie z rewolucji cyfrowej oraz tworzenie marek polskich za granicą. W wymiarze środowiskowym Polska dąży zaś do poprawy stanu środowiska oraz zrównoważonego gospodarowania zasobami i odpadami.

Dla uszu przeciętnego odbiorcy zapewnienia te brzmią bardzo pięknie. To jednak pozory. Po bliższym przyjrzeniu się planom realizacji tych celów można odczytać ich pełny sens. I tak na przykład ograniczanie ubóstwa ma odbywać się poprzez zabieranie pieniędzy tym, którym się powiodło, a spójność społeczna może spowodować ograniczenie prawa własności – np. gruntów. Ale o tym promotorzy zrównoważonego rozwoju wolą nie mówić. Podobnie jak o kosztach „budowy komunizmu” woleli nie opowiadać ci, którzy uwierzyli w tamtą utopię.

Rząd powołał specjalny Zespół ds. spójności SOR z Agendą 2030, którego zadaniem było przygotowanie Polski do przeglądu. W skład Zespołu wchodzą przedstawiciele ministerstw, organizacji społecznych, partnerów społeczno-gospodarczych, organizacji pozarządowych, statystyki publicznej, społeczeństwa obywatelskiego, środowisk akademickich i młodzieżowych. Dla każdego z SDGs zostali wyznaczeni koordynatorzy ministerialni, a opisy poszczególnych działań i przykłady dobrych praktyk opracowano we współpracy z partnerami zewnętrznymi.

Agenda jest wdrażana na poziomie globalnym, regionalnym i krajowym oaz lokalnym. Koordynacją wdrażania Agendy 2030 na poziomie krajowym zajmuje się Ministerstwo Przedsiębiorczości i Technologii (MPiT).

Koordynacją na szczeblu zagranicznym zajmuje się MSZ. Kierunki działań określone zostały w Wieloletnim Programie Współpracy Rozwojowej na lata 2016-2020.

Cele Agendy 2030 i ich realizacja w Polsce

Poniżej prezentujemy wszystkie cele Agendy 2030 oraz przygotowany przez polski rząd skrócony raport z dążenia do ich realizacji. Zwracamy uwagę, że wiele z tych założeń brzmi bardzo szlachetnie – trudno bowiem postponować chęć poszerzenia dostępu do wody. Pozwalamy sobie jednak zauważyć zagrożenia, które niesie próba odgórnej budowy nowego świata.

Cel 1 Agendy 2030, czyli zwalczanie ubóstwa, polski rząd realizuje przez program 500 Plus, 300 Plus, Mieszkanie Plus, Opieka 75 Plus, Wieloletni Senior Plus (chodzi o aktywizowanie ludzi starszych, program Dostępność Plus (ułatwienia dla osób niepełnosprawnych) itp.

Cel 2 Agendy dotyczący eliminacji głodu, lepszego odżywiania itp. rząd zamierza zrealizować poprzez wprowadzenie szeregu podwyżek, w tym m.in. cen cukru, by walczyć z otyłością i poprzez programy edukacyjne, reklamy zachęcające do zdrowego stylu życia. W planie są inwestycje w infrastrukturę wodno-kanalizacyjną, drogi na wsiach, tworzenie zbiorników retencyjnych, inwestycje w szerokopasmowy internet na wsi, ale zapowiedziano również liczne nowe regulacje dotyczące ziemi i gospodarowania gruntami rolnymi, ograniczającymi prawo dysponowania własnością.

Jeśli chodzi o cel 3 dotyczący zdrowia i jakości życia, rząd chce poprawić jakość usług zdrowotnych poprzez rozwijanie tele-medycyny (wirtualne porady, e-recepty itp.). W przypadku tego celu kluczowe są projekty dotyczące walki z zanieczyszczeniami, zwłaszcza z tzw. niską emisją poprzez zamykanie centrów miast dla samochodów spalinowych i wprowadzenie wysokich opłat za wjazd do nich, zmuszanie do termomodernizacji, wymiany pieców itp. Początkowo rząd będzie dopłacał do wybranych projektów. Później obywatele nie będą mieli wyjścia i będą musieli przymusowo wyasygnować większość niezbędnych środków na przeróbkę instalacji i montaż nowych pieców itd.

Cel ten realizuje się także poprzez system obowiązkowych szczepień, podniesienie akcyzy na alkohol, papierosy, cukier itp. W raporcie, podkreślmy raz jeszcze, nie wspomniano o jednym z kluczowych zadań dotyczących Agendy 2030 w punkcie „Zdrowie”, czyli upowszechnienia dostępu do nowoczesnych metod antykoncepcji, aborcji i sterylizacji.

Cel 4, dotyczący edukacji przez całe życie, przewiduje indoktrynację nie tylko dzieci i młodzieży, ale całego społeczeństwa na potrzeby Agendy 2030, choć próbuje się to przykryć poprzez pomniejsze cele, takie jak aktywizacja całego społeczeństwa do wolontariatu. Ale uwaga, do wolontariatu na rzecz realizacji założeń Agendy!

Tu również warto dodać, że na razie w polskim raporcie nie wspomina się nic o permisywnej edukacji seksualnej i gender, co także jest wymogiem i wyznacznikiem edukacji wysokiej jakości. Docelowo każde państwo zaangażowane w realizację Agendy 2030 musi zrealizować ten wymóg. Co wydarzy się więc, gdy PiS, realizujący dziś Agendę na tak wielu polach, straci kiedyś władzę? Cóż, postępowi politycy będa mieli przygotowany idealny grunt do potwierdzenia tych kilku pozostałych założeń Agendy.

Cel 5, dotyczący równości płci, rząd planuje osiągnąć między innymi poprzez zachęcanie ojców do brania urlopów tacierzyńskich i walkę z przemocą w rodzinie, wzmacnianie agend państwowych, a także zachęcanie kobiet, które urodzą dzieci do szybkiego powrotu na rynek pracy. Ale w raporcie jest również mowa o tajemniczmym zwiększeniu opieki instytucjonalnej nad dziećmi! Co może to oznaczać, i jak wpływnie na prawo rodziców do wychowywania dzieci – jeszcze nie wiadomo.

Jest też kilka celów nie budzących większych emocji, jak dotyczący wody cel 6 – rząd ma go jednak realizować w kontrowersyjny sposób: poprzez wyższe opłaty środowiskowe oraz (nie problematyczną) budowę nowych zbiorników retencyjnych – czy cel 7, dotyczący energii. Rząd chce szeroko dotować rozwoju elektromobilności (tu pojawia się jednak obawa o zmuszanie przedsiębiorców i dostawców usług komunalnych, samorządów do zakupu odpowiedniej liczby pojazdów elektrycznych – np. 30 proc. autobusów, 10 proc. śmieciarek).

Cel 8, czyli promocja pełnego zatrudnienia, niczym w komunizmie. Państwo ma tu stać się państwem całkowicie opiekunczym (ale swą „troskliwą opieką” ma otoczyć firmy), wymuszając inkluzywność gospodarki i godną pracę dla wszystkich, co zamierza się osiągnąć przez stałe podnoszenie płacy minimalnej, aktywację kobiet, osób po 50 roku życia, wspieranie małego biznesu i daleko idące zmiany w kodeksie pracy dotyczących zwłaszcza czasu pracy. Rząd bardzo dużą wagę przywiązuje do ułatwienia dostępu do pracy dla cudzoziemców i zachęcania ich do osiedlania się w Polsce.

Warto pamietać również, że Polska ratyfikowała szereg umów międzynarodowych, zakazujących dyskryminacji z jakiegokolwiek powodu, w tym „orientacji seksualnej”. Polski rząd „dobrej zmiany” przyjął 29 maja 2017 roku „Krajowy Plan na rzecz wdrażania Wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka na lata 2017-2020”. Wytyczne faworyzują w dostępie do dotacji i pożyczek przedsiębiorstwa, które realizują projekty na rzecz Agendy 2030 i nie „dyskryminują” homoseksualistów.

Cel 9, czyli innowacyjny przemysł i infrastruktura, to przede wszystkim dalsze wspieranie firm IT. Cel 10 zaś zakłada zmniejszenie nierówności w kraju i za granicą. Tutaj państwo ma stać się opiekuńcze względem obywatela (za pieniądze innych obywateli rzecz jasna). Cel ten obejmuje programy z zakresu taniego mieszkalnictwa i walki z wykluczeniem na wsiach i w małych miastach poprzez Program wspierania regionów. Brzmi podobnie do założeń wszystkich rządów PRL, nieprawdaż? Ponadto zakłada się też zachęcanie osób starszych do pozostawania na rynku jak najdłużej, dostępu do internetu, i przede wszystkim rozwój polityki imigracyjnej (ściąganie imigrantów do pracy) pod kątem zapotrzebowania lokalnych przedsiębiorców, co jest już realizowane w przyspieszonym tempie, mimo oporu społecznego.

Cel 11, czyli zrównoważone miasta i społeczności, stanowi priorytet rządu. Realizowany on jest przez programy poprawy jakości powietrza, elektromobilność, upowszechnienie transportu publicznego (zamiast samochodów osobowych), tworzenie krajowej sieci współpracy miast, zagęszczanie miast, smart city – czyli zintegrowane zarzadzanie infrastrukturą miejską i powierzenie jej firmom technologicznym (powolne wywłaszczanie), Program Czyste Powietrze, który ma być szybko realizowany poprzez zakaz wjazdu do centrów miast pojazdów spalinowych, wyższe opłaty parkingowe, rozszerzanie stref płatnego parkowania i tworzenie nowych śródmiejskich stref parkowania w miastach powyżej 100 tys. osób, ustalenie nowych rygorystycznych norm dotyczących jakości paliw stałych,ocieplanie domów, wymiana kotłów itp.

W nowym , wspaniałym świecie nie może zabraknąć przecież nowych, wspaniałych miast.

Cel 12, czyli zrównoważona konsumpcja i produkcja, to realizacja kolejnych programów zmuszających ludzi do segregacji śmieci, podnoszenie opłat za śmierci, itd.

Co ciekawe, mówi się też o stworzeniu gospodarki o obiegu zamkniętym (w której można produkować towary gorszej jakości, poluzowanie wymogów sanitarnych i zdrowotnych, wymogi dotyczące recyklingu), i gospodarce współdzielenia (gdzie nie trzeba posiadać rzeczy na własność, to tzw. uberyzacja gospodarki). Rząd planuje też zakup „inteligentnych usług” i „innowacyjnych produktów” od zagranicznych koncernów, rozszerzanie nowej etyki biznesu (społeczna odpowiedzialność biznesu), promowanie innej diety np. zamiast wołowiny – ryby, co też czynią dotowane przez rząd organizacje ekologiczne np. WWF (program szkoleń „Jaka ryba na obiad?”). Finansowanie kampanii ekologicznych organizacji dotyczących różnorodności biologicznej, program Natura 2000, który ogranicza prawo dysponowania własnością pod pretekstem ochrony np. siedlisk niektórych rzadkich gatunków komarów (sic!) itp.

Cel 13, czyli podjęcie pilnych działań przeciwko „zmianom klimatycznym”, obejmuje wspieranie niskoemisyjnej gospodarki, gospodarki o obiegu zamkniętym, kampanie edukacyjne itp.

Cel 14, czyli ochrona mórz i oceanów to programy dotyczące rozwoju polskich portów, a cel 15, odnoszący się do życia na lądzie, to działania ukierunkowane na audyty krajobrazowe. Cel 16 to budowa pokoju, sprawiedliwości i inkluzyjnych instytucji – czyli działania mające skłonić społeczeństwo do angażowania się na rzecz realizacji Agendy 2030. Wszystko to ukryte jest pod hasłami m.in. informatyzacji sądownictwa, dalszego uszczelniania podatków, zaangażowania na rzecz wzmacniania prawa międzynarodowego, tworzenia centrów mediacji i arbitrażu, nowych instytucji zarządzających rozwojem w duchu Agendy 2030 itp.

Cel 17, czyli partnerstwo na rzecz celów zrównoważonego rozwoju, to przede wszystkim zwiększona pomoc zagraniczna Polski dla innych krajów za pośrednictwem organizacji pozarządowych i budowanie koalicji na rzecz szybkiej realizacji Agendy 2030.

Wszystkie 17 celów i 169 zdań mają zostać osiągnięte do 2030 roku.

( Źródło: mpit.gov.pl / qz.com / herritage.org. Agnieszka Stelmach.

Agenda 2030. Zrównoważony rozwój depopulacji

Inżynieria populacyjna albo hodowla ludzka – pod takimi terminami skrywają się różne „techniki” depopulacyjne propagowane przez wykładowców renomowanych uczelni na świecie, walczących ze „zmianami klimatycznymi” rzekomo powodowanymi przez ludzi. Znajdują oni uzasadnienie dla oenzetowskiego programu zrównoważonego rozwoju, czyli Agendy 2030.

28 kwietnia 2015 roku – jeszcze przed podpisaniem Agendy 2030 i porozumienia klimatycznego – w Watykanie odbyło się ważne spotkanie współfinansowane przez oenzetowską grupę SDSN (Sieć Rozwiązań na rzecz Zrównoważonego Rozwoju), która wezwała watykańskich urzędników do prowadzenia propagandy na temat wpływu zmian klimatycznych i potrzeby zrównoważonego rozwoju. W konferencji wzięli udział między innymi ówczesny sekretarz generalny ONZ Ban Ki‑moon, dyrektor SDSN i IIASA (Międzynarodowy Instytut Stosowanej Analizy Systemów), profesor Jeffrey Sachs (ten od terapii szokowej dla Polski), watykański sekretarz stanu kardynał Pietro Parolin i dyrektor generalny IIASA profesor Pavel Kabat.

Ban Ki‑moon pochwalił uczestników sympozjum za podnoszenie świadomości na temat pilnej potrzeby przeciwdziałania zmianom klimatycznym i promowanie zrównoważonego rozwoju. „Owocem” konferencji było oświadczenie, w którym stwierdzono, że zmiany klimatu wywołane działalnością człowieka są faktem naukowym i ich zdecydowane łagodzenie jest moralnym oraz religijnym obowiązkiem ludzkości.

Sęk w tym, że nie istnieją badania, które potwierdzałyby, iż tak jest. Wręcz przeciwnie, w marcu ubiegłego roku ponad trzystu klimatologów zaapelowało do prezydenta USA Donalda Trumpa, by nie wprowadzał żadnych zmian, które miałyby ograniczyć zawartość dwutlenku węgla – gazu życia – w atmosferze (inicjatywa profesora Richarda Lindzena, fizyka atmosfery).

Watykańska deklaracja przynaglała rządy światowe do zawarcia porozumienia klimatycznego w Paryżu pod koniec 2015 roku. Ogromne zaangażowanie Watykanu w propagowanie neomarksistowskiej koncepcji zrównoważonego rozwoju zadziwi niejednego katolika. Oficjalnie koncepcja ta głosi, że wszelkie aspekty działalności człowieka nie tylko powinny, ale wręcz muszą być podporządkowane warunkom środowiska, by nie szkodzić planecie i nie umniejszać szans przyszłych pokoleń na zaspokojenie ich potrzeb. Zakłada ona radykalne przekształcenie obecnego porządku społecznego tak, aby – zgodnie z terminologią oenzetowską – powstał nowy porządek ludzki. Za tym „nowym porządkiem” w istocie skrywa się stara maltuzjańska ideologia depopulacji.

W roku 1972 Klub Rzymski wydał opracowanie zatytułowane Granice wzrostu, w którym straszono przeludnieniem i domagano się natychmiastowego wdrożenia polityki ograniczającej przyrost naturalny. Jednym z koniecznych warunków osiągnięcia zrównoważonego modelu gospodarki było - według autorów opracowania - umożliwienie ludzkości dostępu do stuprocentowo skutecznych metod kontroli urodzin. W roku 1976 opublikowano drugie wydanie tego opracowania pod zmienionym tytułem Ludzkość w punkcie zwrotnym z groźnym mottem: Świat choruje na raka, a tym rakiem jest człowiek (Mihajlo Mesarovic and Eduard Pestel, Mankind at the Turning Point: The Second Report to The Club of Rome, 1974).

W latach osiemdziesiątych – jak zauważył nieżyjący już radiolog, profesor Zbigniew Jaworowski – stworzono fikcyjnego wroga globalnego: dwutlenek węgla – gaz życia, z którego zbudowane jest wszystko, co żyje na Ziemi – uznając go za najgorsze skażenie powodowane przez człowieka, rzekomo zagrażające planecie. Na początku lat osiemdziesiątych – jak wspomniał przed komisją senacką USA jeden z promotorów agendy zrównoważonego rozwoju Maurice Strong – zapał do realizacji celów środowiskowych znacznie przygasł, dlatego Zgromadzenie Ogólne ONZ podjęło decyzję o utworzeniu Światowej Komisji Środowiska i Rozwoju pod przewodnictwem byłej premier Norwegii Gro Harlem Brundtland. W roku 1987 komisja ta przedstawiła raport zatytułowany Nasza wspólna przyszłość wyjaśniający, dlaczego świat musi wkroczyć na ścieżkę zrównoważonego rozwoju jako jedynego bezpiecznego i trwałego szlaku dla przyszłości ludzkiej wspólnoty.

Dzięki impetowi politycznemu wytworzonemu przez komisję Brundtland zwołano w roku 1992 konferencję na temat środowiska i rozwoju w Rio de Janeiro, podczas której powstał jeden z najważniejszych dokumentów związanych ze zrównoważonym rozwojem – mianowicie: Agenda 21. Tam też zapadła decyzja o podjęciu prac nad tak zwaną Kartą Ziemi, którą zaprezentowali w roku 2000 Maurice Strong oraz były sowiecki przywódca Michaił Gorbaczow, na konferencji ONZ dotyczącej środowiska i rozwoju. Karta Ziemi to, zdaniem jej twórców, nowe Dziesięć Przykazań w celu zbudowania sprawiedliwego, trwałego i pokojowego społeczeństwa globalnego XXI wieku.

Antyludzka ideologia na świeczniku

Podstawową wartością owej nowej religii jest zabijanie dzieci nienarodzonych. W Karcie napisano wszak: Bezprecedensowy wzrost populacji ludzkiej przeciąża ekologiczne i społeczne systemy. Fundamenty globalnego bezpieczeństwa są zagrożone. To niebezpieczne tendencje, ale nie do uniknięcia.

Wzywa się zatem do zrównoważonej reprodukcji oraz zdrowia seksualnego, co w praktyce oznacza dostęp do aborcji, antykoncepcji i edukacji seksualnej. Padają liczne postulaty przyjęcia wzorców produkcji, spożycia i reprodukcji, które zabezpieczą zdolności regeneracyjne Ziemi, prawa człowieka i dobrobyt społeczności, a także internalizacji kosztów środowiskowych i społecznych w towarach i usługach w cenie sprzedaży, ponadto zapewnienia powszechnego dostępu do opieki zdrowotnej, która wspiera zdrowie reprodukcyjne i odpowiedzialne rozmnażanie i oczywiście wyeliminowania dyskryminacji we wszystkich jej formach poprzezpromowanie kultury tolerancji, niestosowania przemocy i pokoju.

W roku 2000 przyjęto Milenijne Cele Rozwoju, które miały zostać osiągnięte do roku 2015. Niezadowoleni z ich realizacji propagatorzy zrównoważonego rozwoju doprowadzili – z niemałą pomocą i zaangażowaniem Watykanu – do przyjęcia we wrześniu 2015 roku, na słynnej sesji ONZ w Nowym Jorku z udziałem papieża Franciszka, Nowej Agendy na Rzecz Zrównoważonego Rozwoju 2030.

Ta Agenda – można przeczytać w dokumencie – dotyczy wszystkich ludów, nikogo nie pomijając. Jest planem działań na rzecz eliminacji ubóstwa we wszystkich jego formach na całym świecie, nieodwracalnie i raz na zawsze. Zawiera ona siedemnaście celów i sto sześćdziesiąt dziewięć zadań do realizacji w ciągu najbliższych piętnastu lat.

Agenda 2030 wprost domaga się ograniczenia liczby ludności na świecie, zniszczenia klasy średniej, własności prywatnej (ziemia nie może być traktowana jako zwykły aktyw, dopuszcza się jej zabieranie w celu tworzenia higienicznych warunków życia dla innych ludzi, w interesie całego społeczeństwa, i tym podobne), wprowadzenia pełnej kontroli nad obywatelami, ale w taki sposób, by oni sami to zaakceptowali. Dwa z siedemnastu celów Agendy 2030 zakładają zapewnienie szeroko pojętych praw reprodukcyjnych i seksualnych na świecie.

Antykoncepcja poprzez… sterylizację

W roku 2015 ONZ opublikowała raport zatytułowany Trendy w stosowaniu antykoncepcji na świecie, w którym stwierdzono, że środki antykoncepcyjne są stosowane przez większość małżeństw lub kobiet pozostających w nieformalnych relacjach niemal we wszystkich regionach świata. W 2015 roku 64 procent kobiet na świecie w wieku do 49 lat stosowało jakąś formę antykoncepcji. Podkreślono, że przynajmniej jedna dziesiąta kobiet w większości regionów świata ma niezaspokojone potrzeby dotyczące planowania rodziny i prognozowano, że docelowo do roku 2030 aż osiemset milionów kobiet na świecie będzie używało nowoczesnych metod antykoncepcji.

Raport wskazuje, że w roku 2015 najpopularniejszą z owych metod była… sterylizacja. Zastosowało ją aż 19 procent kobiet korzystających z nowoczesnych metod antykoncepcji (sic!). Sterylizacja jest najbardziej rozpowszechniona w Ameryce Północnej i Azji, a zastrzyki hormonalne i pigułki poronne – w Europie i Afryce. Więcej niż jedna trzecia kobiet pozostających w związkach używa długoterminowej antykoncepcji (wkładki, implanty i sterylizacja). Właśnie te środki stanowiły średnio aż 56 procent wszystkich środków antykoncepcyjnych stosowanych w roku 2015, a w niektórych krajach – nawet 77 procent!

Raport wprost stwierdza, że upowszechnienie antykoncepcji pomogło w realizacji podstawowego prawa par i osób indywidulanych do posiadania tylu dzieci, ile chcą, dzięki czemu również ograniczono śmiertelność matek i dzieci (po prostu rodzi się ich mniej), a także poprawiono sytuację ekonomiczną kobiet i dzieci (walka z ubóstwem to główny cel Agendy 2030).

Przypomniano jednocześnie, że Międzynarodowa Organizacja na rzecz Ludności i Rozwoju zaleciła w roku 1994, aby wszystkie kraje do roku 2015 wywiązały się z zadania umożliwienia powszechnego dostępu do „planowania rodziny.” Ponieważ jednak nie osiągnięto zamierzonych celów, przyjęto program Agenda 2030, w którym potwierdzono zobowiązanie do zapewnienia powszechnego dostępu do nowoczesnych metod antykoncepcji do roku 2030.

Hodowla gatunku ludzkiego

W ostatnim czasie bioetycy i filozofowie oferują „etyczne” rozwiązania depopulacji pod pretekstem konieczności ochrony Ziemi przed ociepleniem. Tak więc bioetyk S. Matthew Liao - profesor wykładający na nowojorskim uniwersytecie, absolwent Oksfordu i Princeton University pełniący eksponowane stanowiska w wyższych szkołach medycznych, redaktor czasopisma „Global Public Health” proponuje stosowanie przez rządy daleko idącej inżynierii populacyjnej. W opracowaniu zatytułowanym Engineer Humans To Stop Climate Change (Inżynieria ludzka, aby zatrzymać zmiany klimatu) mówi wprost o potrzebie hodowli rasy ludzkiej, która ma doprowadzić do rodzenia się dzieci niższych o 15 cm i lżejszych o co najmniej piętnaście kilogramów, aby zużywały one mniej energii i produkowały mniej dwutlenku węgla (sic!).

Zaproponował on także indukowanie alergenów do mięsa, aby pomóc ludziom zmniejszyć jego spożycie. Po prostu osoba uczulona musiałaby zrezygnować z jedzenia produktów pochodzenia zwierzęcego, bo inaczej groziłoby jej to śmiercią spowodowaną wstrząsem anafilaktycznym. S. Matthew Liao proponuje wreszcie podawanie ludziom hormonów oksytocyny i seratoniny oraz zmniejszanie ilości testosteronu, tłumacząc, że manipulacja tymi hormonami radykalnie zmieni zachowanie społeczeństwa na… bardziej ugodowe.

We wrześniu 2016 roku w czasopiśmie „Social Theory and Practice” ukazał się artykuł Colina Hickeya, Travisa Riedera i Jake’a Earla (bioetyka z Johns Hopkins University i dwóch filozofów z Georgetown Uniwersity), którzy wprost stwierdzili, że co prawda dzisiaj nie można stosować polityki przymusu jak w Chinach czy Salwadorze, ale rządy mogą, a nawet muszą zachęcać do tworzenia małych rodzin w celu zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych. Prokreacja jest niebezpieczna – czytamy w artykule – ponieważ produkuje więcej ludzi, którzy generują więcej gazów cieplarnianych. Autorzy więc proponują, by mieszkańców krajów biednych – jak to się obecnie czyni w Indiach – zachęcać do sterylizacji pomocą finansową lub sprzętem AGD. W mediach i za pośrednictwem szeroko pojętej kultury winno się promować antykoncepcję i sterylizację oraz zniechęcać do posiadania rodziny w ogóle.

W przypadku zaś osób zamożnych, które chciałyby mieć więcej dzieci, postuluje się wprowadzenie podatku progresywnego, wyższego opodatkowania artykułów dziecięcych, likwidacji ulg (jak w Indiach i Singapurze), likwidacji urlopu macierzyńskiego po drugim dziecku oraz podobnych rozwiązań. Autorzy artykułu przekonują ponadto, że redukcja liczby dzieci jest łatwiejsza niż rezygnacja z pewnego standardu życia. W wielu przypadkach łatwiej będzie zmniejszyć reprodukcję i przez to obniżyć emisję gazów cieplarnianych niż ograniczyć konsumpcję – piszą Hickey, Rieder i Earl.

Agenda wszechogarniająca

Agenda 2030 dotyczy każdej dziedziny ludzkiego życia. Zmiany, które rządzący wprowadzają już w wielu krajach, obejmują na przykład tworzenie zrównoważonych miast, czyli ścieśnianie ludzi na jak najmniejszej powierzchni, likwidowanie przedmieść i rozproszonej architektury, gospodarkę cyrkulacyjną (obrót bezgotówkowy i pełną kontrolę obywateli), partnerstwa publiczno‑prywatne faworyzujące w dostępie do dotacji z budżetu korporacje posiadające tak zwane zielone technologie oraz wiele podobnych rzeczy. Szczególnie ciekawymi jawią się w tym kontekście strategie przygotowywania się na rebelie społeczne jak na przykład promowany przez Fundację Rockefellera program 100 Resilient Cities (100 Odpornych Miast), który zakłada pojawienie się w każdym z takich miast liderów zdolnych zaprowadzić w nich rządy silnej ręki.

Gdy w roku 2015 fizyk i obrońca życia Stefano Gennarini zapytał arcybiskupa Marcelo Sáncheza Sorondo, kanclerza Papieskiej Akademii Nauk, dlaczego instytucje watykańskie współpracują z depopulatorami, hierarcha ów stwierdził: – Projekt zrównoważonego rozwoju nawet nie wspomina o aborcji lub kontroli ludności. Mówi o dostępie do planowania rodziny oraz zdrowiu seksualnym i reprodukcyjnym czy prawach reprodukcyjnych. Jego interpretacja oraz zastosowanie zależy od woli rządów.

Agnieszka Stelmach

Jakie są cele Agendy 2030?

Do 2030 roku zapewnić powszechny dostęp do usług medycznych w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, w tym planowania rodziny, informacji i edukacji, a także włączenia zdrowia reprodukcyjnego do krajowych strategii i programów opieki zdrowotnej.

Do 2030 toku zapewnić, że wszyscy uczący się nabędą wiedzę i umiejętności potrzebne do promowania zrównoważonego rozwoju, w tym, między innymi, poprzez edukację na rzecz zrównoważonego rozwoju i zrównoważonego stylu życia, praw człowieka, równości płci, promowania kultury pokoju i niestosowania przemocy, globalnego obywatelstwa i uznania wartości różnorodności kulturowej oraz wkładu kultury do zrównoważonego rozwoju.

Zapewnić powszechny dostęp do opieki zdrowotnej w obszarze zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, zgodnie z ustaleniami Programu Działań Międzynarodowej Konferencji na rzecz Ludności i Rozwoju, Pekińskiej Platformy Działania i dokumentami końcowymi ich konferencji przeglądowych.

Ułatwiać przemyślaną, bezpieczną, systematyczną i odpowiedzialną migrację oraz możliwość przemieszczania się ludzi, między innymi poprzez realizację zaplanowanej i dobrze zarządzanej polityki migracyjnej.

Wprowadzić na stałe do krajowych polityk, strategii i planów środki i działania na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym.

Promować i wzmacniać obiektywne, niedyskryminujące prawa i polityki na rzecz zrównoważonego rozwoju.

Rozwój Polski? Tak, ale zrównoważony

25 września 2015 roku Polska przyjęła Agendę 2030. A wraz z nią – 17 celów zrównoważonego rozwoju i 169 związanych z nimi zadań. Sygnatariusze zobowiązali się do zapewnienia powszechnego dostępu do świadczeń w zakresie zdrowia seksualnego i prokreacyjnego, w tym planowania rodziny, rozpowszechniania informacji i edukacji.

W przypadku Polski główną rolę w realizacji tych zobowiązań przyjęło ministerstwo rozwoju. Uwzględniając je zresztą w zakresie najważniejszych planów na kolejne dekady. Czyli także w Strategii na rzecz odpowiedzialnego rozwoju do roku 2020 (z perspektywą do 2030 roku) wskazującej cele polityki państwowej na najbliższe lata. Strategia ta – prezentowana przez media jako „plan Morawieckiego” – miała być odpowiedzią na wyzwania stojące przed Polską. Wyzwanie postrzegane oczywiście zgodnie z przyjętymi poprzednio zobowiązaniami. (mz)

* * *

Agenda 2030 na rzecz zrównoważonego rozwoju (Transforming our world: the 2030 Agenda for Sustainable Development) – została przyjęta przez 193 państwa członkowskie Organizacji Narodów Zjednoczonych podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ w N owym Jorku we wrześniu 2015 roku. Dokument wskazuje 17 celów oraz 169 powiązanych z nimi zadań, które oddają trzy wymiary zrównoważonego rozwoju – gospodarczy, społeczny i środowiskowy. Jest to program działań o bezprecedensowym zakresie i znaczeniu, definiujący model zrównoważonego rozwoju na poziomie globalnym. (…)

Określenie nowych celów i zadań ma wskazywać kierunek decyzji podejmowanych przez państwa członkowskie w ciągu najbliższych piętnastu lat. Powinny one dążyć do wdrożenia Agendy 2030 w ramach polityki krajowej, a także na poziomie regionalnym i globalnym, z poszanowaniem wewnętrznych zasad i priorytetów, biorąc pod uwagę specyfikę gospodarek, odmienne realia krajowe oraz możliwości i poziomy rozwoju. Polska zadeklarowała realizację Agendy 2030 oraz implementację Celów Zrównoważonego Rozwoju przyjętych wraz z Agendą, podobnie jak wszystkie kraje sygnatariusze porozumienia. Jest to zadanie wymagające rzeczywistej współpracy całej administracji i wszystkich zainteresowanych stron. Nowy model rozwoju dla Polski, nakreślony w Strategii na rzecz Odpowiedzialnego Rozwoju wychodzi naprzeciw oczekiwaniom sformułowanym w Agendzie.

Strategia na rzecz odpowiedzialnego rozwoju do roku 2020 (z perspektywą do 2030 roku), przyjęta przez radę ministrów i podpisana przez premier Beatę Szydło 14 lutego 2017 roku.