Pieśń o uczcie weselnej
Komentarz na 28 niedzielę zwykłą, Iz 25,6-10; Flp 4,12-14.19-20; Mt 22,1-14
Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę … (Iz 25). Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi…(Mt 22).
Poprzedniej niedzieli Izajasz przedstawił nam "pieśń o winnicy", dzisiaj natomiast czytamy "pieśń o uczcie". Posiłek jest znakiem wyrażającym przyjaźń, dialog, bliskość: "Stół dla mnie zastawiasz ... obficie napełniasz mój kielich" - to słowa z Psalmu 23, należącego do dzisiejszej liturgii. Izajasz napisał, że na górze Syjon Pan przygotowuje wręcz królewski posiłek. Zaproszeni są wszyscy ludzie, bez względu na rasę. Zanim jednak przystąpią do stołu, muszą usunąć ze swych oczu ślepotę. Jest nią zasłona łez zaciemniająca widzenie, jest nią bieda ludzka oczekująca rychłego końca. Co więcej, umiera sama Śmierć, a otwiera się świat radości i nadziei dla tych, którzy przyjęli zaproszenie i dali się prowadzić "ręką Pana".
Jezus upodobał sobie znak uczty tak w swoim życiu, jak i w swoich słowach. Pomyślmy o pierwszym cudzie dokonanym na uczcie weselnej w Kanie, o radosnej uczcie po powołaniu Mateusza, o posiłku wydanym przez Zacheusza celnika, o wspólnym posilaniu się w domu przyjaźni u Marty, Marii i Łazarza, czy wreszcie o znaku obfitości mesjańskiej dokonanym na kwitnących łąkach Galilei, gdzie Jezus rozmnożył chleby. Nade wszystko należy wspomnieć o wieczerzy paschalnej w ostatni wieczór Jego życia i potem o posiłku objawienia w skromnym domu w Emaus, o rybie upieczonej przez Zmartwychwstałego na brzegu Jeziora Galilejskiego. Pomyślmy o przypowieści o wielkiej uczcie opowiedzianej przez Łukasza (14,16-24), o końcowej scenie przypowieści o dziesięciu pannach zdążających na ucztę weselną, o Jezusowej ocenie sposobu zajmowania miejsc przy stole (Łk 14,10), o stole królestwa niebieskiego, gotowym przyjąć wszystkie narody ze Wschodu i Zachodu (Mt 8,11-12)...
Dziś Mateusz opowiedział nam inną wspaniałą przypowieść, której scenerią jest uroczysta uczta weselna. W istocie chodzi tu o dwie przypowieści powiązane ze sobą: pierwsza mówi o zaproszonych na ucztę i przedstawiona została także przez Łukasza, drugą natomiast znajdujemy tylko u Mateusza, a nawiązuje ona do ubioru weselnego, będącego symbolem godności osoby. Tematyka pierwszego opowiadania: wobec zbawienia i miłości ofiarowanej przez Chrystusa nastawienie ludzi bywa dwojakie - odrzucenie i przyjęcie. Właśnie ci, którzy byli zaproszeni jako pierwsi, uprzywilejowani, odpowiadają z obojętnością, z rozdrażnieniem, nawet z wrogością i pogardą. To reakcja, jaką spotyka Jezus wśród swoich słuchaczy, arcykapłanów i uczonych w Piśmie. Nie chcą, by królestwo Boże było dla nich ważniejsze od własnych interesów.
Oto nieoczekiwany obrót sprawy: uczta Boża nie zostaje odwołana, propozycja nie wygasa, ale rozbrzmiewa ze zdwojoną mocą dla tych dziwnych osobników, których nikt nie chciałby mieć obok siebie w czasie uczty podawanej na białych obrusach i z wyszukanymi potrawami. To cały świat wyłączonych, pogan, ubogich, odrzuconych, wyłączonych z oficjalnych uczt władców tego świata... To nowa wspólnota błogosławieństw. Jednak, jak pisze dalej Mateusz w przypowieści o szacie, także wśród nich może zrodzić się dramat. Także wśród nich może znaleźć się fałszywy uczeń, którego tylko Jezus potrafi zdemaskować. To ten, który woła: "Panie, Panie!", ale nie wypełnia w rzeczywisty sposób woli Ojca, to ten, który "przyszył nową łatę do starego sukna". Chrystus natomiast domaga się szaty całkowicie nowej, a w Apokalipsie czytamy takie zdanie: szata "oznacza czyny sprawiedliwe świętych" (19,8).
Bez zmiany ubrania, to jest bez odwrócenia się od starych obyczajów tego świata, obyczajów grzesznego Adama, bez nowej osobowości człowieka odrodzonego przez Ducha Świętego, nie można uczestniczyć w uczcie wspólnoty z Bogiem. Ewangelia nie jest nową łatą, którą przyszywamy do starego ubrania, ale całkowitą "nowością" ubioru i życia, jest nową tuniką (Mk 2,21).
